Hoe het begon
Ik herinner me goed, dat ik halverwege de jaren negentig (in de vorige eeuw dus) het idee kreeg om mijn drinkebroeders in Café De Klok aan de Oude Delft eens te laten zingen. Een 8-tal schreven zich in bij Zinges, de naam die ik eraan gaf.
Drie keer oefenen in mijn atelier en de vierde keer zingen in het café. We maakten toen zelfs een podiumpje in de hoek achterin met een fluwelen theater achterdoek. Spotje erop en hopla. Ondanks de terughoudendheid in het begin bij sommige deelnemers werd het een enorm succes. We hebben het een jaartje gedaan. Daarna lag de weg weer open en vervolgde ik met meezingen in de kroeg. Vaak op de woensdagavonden. Liedboek erbij en zingen maar. Door drukte is het later (om in kroeg termen te blijven) verwaterd. Tot in 2010 ‘onze’ Halbe Zijlstra met de eerste ronde bezuinigingen op Cultuur kwam. In de abri’s langs de weg hingen posters met schreeuwende theatermensen. Het bracht mij op het idee om in de vorm van een protest optreden een schreeuw om cultuur te doen. Een hele nacht jammen met collega-musici in Cafe De Klok, waarbij er geen publiek meer kon , omdat iedereen muzikant was. Deze giga en memorabele nacht werd het begin van een (jawel) wekelijkse jam-nacht op de vrijdagavond(zaterdagmorgen). Samen met gitaristzanger Leon Brok en medewerking van Paul Geraets/ De Klok e.v.a. heb ik jarenlang deze wekelijkse sessies opgebouwd, afgebroken, georganiseerd en aangezwengeld. Motto: échte muziek door échte mensen.
Na een aantal jaren ben ik opnieuw op zoek gegaan naar uitdagingen. Omdat ik veel zang heb begeleid in theater en veel heb met liedjes en chansons ben ik mij gaan richten op amateur-zang (lees: liefhebbers voor zang) en het plan opgevat met Zinges een doorstart te maken. Ik heb mijn atelier toen opnieuw geopend voor kleine groepjes zingers en we hebben samen eindeloos veel mooie liedjes geoefend. Ook wilde ik weer een mogelijkheid bieden ergens op te kunnen treden (ook als training). Op dat moment kreeg ik een wave, een droom. Ik droomde van een blauwe postzegel en vroeg mij de volgende ochtend af wat dit mij zei. Meteen had ik m: het is een Delftsblauw podium , een tegel, waarop de spreuk die ontbreekt tot vlees wordt gewekt door zangers, vertellers, acteurs!. Nog die ochtend heb ik op Marktplaats twee blauwe podiumdelen kunnen vinden en laten komen (bleek meer paars/ mannen ogen blauw-paars-lastig). Buiten op de Bagijnhof ben ik begonnen met Het Blauwe Podium, het zangpodium voor vriendelijke schoonheid in de buurt. Publiek verzamelde zich maandelijks op klapstoeltjes, kids op kleden, wijntje, stukje kaas, simpel samen genieten op mooie zomernamiddagen. Het aantal bezoekers groeide gestaag en er werd veel gevraagd ‘wanneer is het weer?’. Na drie jaar heeft Covid een tijdelijke halt geroepen. Maar we wisten, dat we terug zouden komen. Ik en velen zijn verknocht geraakt aan het Blauwe Podium. Het plezier, de ontroering, de verrassingen zijn niet van de lucht, telkens weer. Om ook in de winter maandelijks door te kunnen gaan met optreden heb ik toen samen met Marian Ruijgers plekken gezocht waar dat kon. Café De Klok, Café/Restaurant De Carrousel, Foyer Rietveldtheater waren de voorgangers voor we neerstreken in de bieb, DOK/OPEN. Het coachen en repeteren in mijn atelier is mij naast het podium en mijn eigen optredens nog steeds zeer lief. De overdracht te kunnen plegen van lol, lef en liefde is welhaast verslavend geraakt mag ik stellen en prachtig om mee bezig te zijn.
